Het klim- en klauterparadijs van Kootstertille

Dat de Kootstertilse survivalrun een karrenvracht preparatiewerk met zich mee brengt, mag duidelijk zijn. Toch gaan Posthumus en zijn collega’s, wanneer de zomer in september definitief plaats maakt voor de herfst, elk jaar weer vol goede moed met de voorbereiding aan de slag.

In de kinderschoenen

Het was in 1994 dat de preses zelf voor het eerst met een wedstrijd meedeed. De survivalsport stond toen nog in de kinderschoenen. ,,Ik fûn it fuortendaliks moai. Dêrom begong ik, tegearre mei myn broer en syn bern, te trenen. Earst by him yn de tún, letter - doe’t de groep hieltyd grutter waard - yn it park.” Van het een kwam het ander. Begin 2002 was de eerste survivalrun een feit.

Bladerend in het pas verschenen parkoersboekje loopt Posthumus langs de veertig (!) meter lange hindernis op het startfinish-terrein, waar deze woensdagmiddag ondanks de miezerregen nog met man en macht aan wordt gewerkt. ,,Alles wat de dielnimmers snein foar de kiezzen krije, stiet hjir oant achter de komma yn beskreaun”, zegt hij. Grinnikend: ,,Dat wie achttjin jier lyn wol oars.”

Wy besykje binnen de grinzen fan it talitbere sa kreatyf mooglik mei it parkoers om te gean

Toen realiseerde Posthumus met een kleine club enthousiastelingen iets wat grensde aan het onmogelijke, inmiddels zijn er ruim 350 vrijwilligers in touw. De vereniging, die net als de run onder de Stichting Survival Kootstertille valt, telt meer dan 300 leden en beschikt over een prachtig oefenterrein waarop het hele jaar door naar hartenlust kan worden getraind.

De run zelf is van experiment uitgegroeid tot een evenement van formaat. ,,By de earste edysje hiene wy 222 minsken dy’t harren ynskreaunen, no binne dat sân kear safolle”, vertelt Posthumus, wiens telefoon in de dagen voorafgaand aan het evenement vrijwel onophoudelijk rinkelt. ,,Wat Noard-Nederlân oanbelanget, hat allinnich de survivalrun fan De Knipe mear dielnimmers as ús. Dat komt om’t sy harren run oer fjouwer dagen útsmarre. Dat kinne wy net dwaan, om’t ús parkoers dwers troch it doarp rint. Ien hiele snein de strjitten ôfsette is al hiel wat.”

Wat betreft het bedenken van nieuwe en verbeteren van bestaande hindernissen zijn Posthumus en zijn collega’s echter wél toonaangevend, blijkt als hij op een tekening de constructie van een grote stellage laat zien. ,,Steigerplanken”, klinkt het met een lach. ,,Breed en hiel dreech om fêst te hâlden. Doe’t wy se foar it earst brûkten, wisten guon dielnimmers net wat sy der mei oan moasten. Mar no sjochst se oeral yn it lân werom.”

Grens overschreden

Qua zwaarte werd in 2007, toen de Kootstertilse survivalrun ook als Nederlands kampioenschap fungeerde, echter wel een plafond bereikt. Posthumus knikt. ,,Want as fan de 93 dielnimmers yn de wed-striidkategory mar tsien prosint de finish hellet, dan witte je dat je de grins oergien binne. Dêr hawwe wy doe fan it bûn ek in giele kaart foar krigen.”

Tegenwoordig pakt men het in de Tille daarom weloverwogener aan. ,,Mar dat betsjut net dat de run der folle makliker op wurden is. Wy besykje binnen de grinzen fan it talitbere sa kreatyf mooglik mei it parkoers om te gean. Ús motto: koart en swier. Mei oare wurden: in soad hindernissen, mei relatyf in bytsje ôfstân dêr tuskenyn.”

De voorbereiding op de editie van dit jaar zit er bijna op. Na zes zaterdagen bouwen, worden deze dagen de puntjes op de i gezet. Posthumus: ,,Sneontemiddei om tolve oere moat alles klear wêze. Dan komt de parkoerskommisje fan it bûn de boel kontrolearjen en hearre wy oft der noch dingen feroare moatte wurde. Mar meastal hat dat net safolle om hakken. Jierren lyn hawwe wy ris in hindernis skrappe moatten om’t der te folle iis yn de feart ûnder lei. Doe’t wy de oare moarns wekker waarden, wie alles fuort. Mar dan kinst sa’n beslút spitigernôch net mear weromdraaie.”

Deze keer verwacht Posthumus geen problemen. En het stormachtige voorjaarsweer? ,,Och, wy sizze hjir op de Tille altyd: earst sjen, dan leauwe. Foarspellings komme lang net altyd út. En as it dochs reint en hurd waait, dan is dat mar sa. Dat heart der ek in bytsje by.”